Όταν το μυαλό μας ταξιδεύει σε μια χαμένη αγάπη του παρελθόντος για π.χ. δεν ζούμε στο τώρα,χάνουμε την πραγματικότητα και το “τώρα” και χωρίς να το καταλαβαίνουμε κάνουμε ένα ανούσιο ταξίδι εκτός πραγματικότητος που το μόνο που θα προσφέρει είναι το χάσιμο του χρόνου.Δεν είναι κυνισμός,είναι ρεαλισμός.Συνέβη,ή έμαθες ή όχι,συνεχίζεις για να ζήσεις.Ανάλογα με το μέλλον και ακόμα χειρότερα θα έλεγα γιατί το μέλλον και το τι θα κάνουμε προσθέτει μια τεράστια αρρώστια της εποχής μας,το άγχος.Η παραδοξότητα είναι πως αγχωνόμαστε για κάτι που δεν έχει συμβεί!…το σκεφτήκατε?Δεν έχει συμβεί κι όμως περνάμε περισσότερο χρόνο στο τι θα συμβεί και όλες τις πιθανότητες ενός μέλλοντος που πιθανά και συχνά κάν δεν συμβαίνει όπως είχαμε φανταστεί και αυτό “προσθέτει” χαμένο χρόνο στη ζωή μας.
Όλα είναι ένα μάθημα και συμβαίνει την στιγμή που το ζούμε,αποφάσεις είναι το μόνο που χρειάζεται να πράξουμε την κάθε στιγμή και κάθε τι θα γίνει ένα μάθημα,ένα βίωμα που θα μας ωριμάζει.Όσο χρόνο και αν διαθέσουμε στο παρελθόν και στο μέλλον τίποτα δεν θα αλλάξει,αυτό είναι αδιαμφησβήτητο γεγονός,έτσι δεν είναι?Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει κάτι είναι πράττωντας στο τώρα,στην στιγμή που ζούμε,όσες σκέψεις χαλάσουμε για το μέλλον δεν έχουν συμβεί και πιθανόν ποτέ να μην λάβουν δράση και όσο ξεχνιόμαστε σε περασμένα γεγονότα ποτέ δεν θα αλλάξουμε πάλι κάτι βέβαια.Γιατί περνάτε λοιπόν τον χρόνο σας ΜΗ ζώντας?
Η ζωή είναι τόσο μικρή,πως είναι δυνατόν να ήταν πολύπλοκη?Δεν αντέχουμε το πόσο απλή είναι και δημιουργήσαμε ένα πλαίσιο απο θεσμούς και αβάσιμα νοήματα για να τρέχουμε προς κάπου όταν το μόνο που πρέπει είναι να μείνουμε ακίνητοι και να κοιτάξουμε μέσα μας αναγνωρίζωντας την μεγαλοσύνη του εαυτού μας.Αν υπάρχει κάποιο νόημα στην ζωή είναι να την ζήσουμε επαρκώς στο τώρα,εδώ που είμαστε και ίσως να αναρωτιόμαστε που και πού το μεταφυσικό της.
Όλα είναι σχετικά και παρατηρώντας τα πάντα,συγκρίνωντάς τα φτάνουμε σε λογικά συμπεράσματα για την απλότητα που χάσαμε.Τρέχωντας να προλάβουμε να ζήσουμε βασικά χάνουμε ζωή,δεν κερδίζουμε και άλλωστε δεν είναι θέμα νικητών και χαμένων παρά ζωντανών και μη ζωντανών.
Αγάπη.Παρατηρώ όλο και πιο συχνά ανθρώπους που φοβούνται,ζούν και τρέφονται απο τις φοβίες τους και όχι απο την ζωή που τους περιτρυγιρίζει.Φοβούμενοι μην πληγωθούμε αποτρέπουμε τον εαυτό μας απο την ομορφιά της ζωής.Τι φοβάστε οτι θα σας κλέψουν,τον εαυτό σας?Τι είναι ο εαυτός σας,γιατί είστε τόσο πολύτιμοι,επειδή κλειδώσατε τα πολύτιμα συναισθήματά σας σε ένα χρηματοκιβώτιο απέκτησαν αξία?Η αξία του ανθρώπου είαν ιστο να παραμένει άνθρωπος,να μην παγιδευτεί σε ανύπαρκτες υποθέσεις.Πως περιμένετε την αγάπη αφού φοβόσαστε να δώσετε τα συναισθήματα που εσείς οι ίδιοι ελπίζετε οτι κάποιος δεν θα φοβάται όσο εσείς και θα σας τα προσφέρει τίμια και αληθινά?Γιατί ακόμα και αν και όταν συμβεί θα φοβάστε και θα τρέχετε στο μέλλον υποθέτωντας και όχι ζώντας στο τώρα.
Η αγάπη είναι στην ίδια απλότητα,προσφέρεις τα συναισθήματά σου,ανοιχτά,χωρίς φόβο και μαθαίνεις τον άλλο και εκείνος/η εσένα σε ένα ατέλειωτο μοίρασμα.Βέβαια κατανοώ πόσο δύσκολο είναι όταν πρέπει να τιμολογήσεις τα υλικά αγαθά που πήρες κι έδωσες για να μετρήσεις τον νικητή της σχέσης.Θα πρότεινα πριν ξεκινήσετε μια σχέση να προσλαμβάνετε έναν λογιστή που θα είναι αμερόληπτος και θα σας κρατάει λογαριασμό.Στο τέλος θα καθορίσει τον νικητή”τίμια” και καπιταλιστικά όπως θέλετε.
Βέβαια και γώ έχω φοβίες,μια γυναίκα γυρνάει απο την λαική με το καρότσι να σκαλώνει στο πεζούλι,πέφτουν μερικά πράγματα..τρέχεις προς αυτήν για να την βοηθήσεις?Θα τρομάξει αναμφίβολλα και αν όχι αισθητά θα ξέρεις πως μες το μυαλό της θα σκέφτεται “τι θα μου κλέψει απο τα πράματα,θα με σκοτώσει?”,εκτός βέβαια αν είσαι πια αναγνωρισμένος ρατσιστής/ναζιστής και η γυναίκα αυτή είναι λευκή οπότε ξέρει αυτός ο φασίστας θα σκοτώσει με απόλαυση οποιονδήποτε άλλον πέρα απο αυτήν.
Η λογική μας παρανόησε,δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να αποδειχτεί,μια ματιά στην κοινωνία μας είναι αρκετή.Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε και σκεφτόμαστε δίχως λογική,σκεφτόμαστε προκαθορισμένα όπως μας έμαθαν και μας δίδαξαν χωρίς πλέον ικανότητα κριτικής σκέψης,βάζουμε ταμπέλες σε κάθε τι για να το προκαθορίσουμε πριν το γνωρίσουμε που και άλλωστε δεν μας ενδιαφέρει να γνωρίσουμε οτιδήποτε αληθινά παρά να το αφομιώσουμε σα να είμαστε ένας ιός.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο τραγικό απο έναν άνθρωπο που ζεί όλη την ζωή του μέσα σε φοβίες και προσωπεία,μέσα σε παράλογες ανθρώπινες οριοθετήσεις και με βασικό γνώμονα τον υλισμό σε μια ζωή που τίποτα υλιστικό δεν υπήρξε στην γέννηση και στον θάνατό μας.Χάνουμε τόση αγάπη και αναρωτιόμαστε που είναι,μέσα μας και την κρύβουμε απο όλους και απο εμάς.Αν ο φόβος κυριαρχεί στην ζωή σας πόσο αληθινή είναι η ζωή σας αναρωτηθείτε.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε,είναι να ζήσουμε,όλα τα υπόλοιπα είναι χάσιμο χρόνου και όσο παράλογο ακούγεται,τόσο μακριά βρίσκεται και η λογική απο μας αλλά και τόσο κοντά αν την ενεργοποιήσουμε.
Αν σας άρεσε το άρθρο κάντε ένα like, κοινοποιήστε το στους φίλους σας και μοιραστείτε μαζί τους την γνώση
Πηγή
