Σελίδες

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Περί αποδοχής του Θυμού

Το όλο θέμα είναι να μην αγνοήσουμε ότι θυμώνουμε. Όλο το πρόβλημα αρχίζει να λύνεται την στιγμή που αποδέχομαι ότι θυμώνω. Εκείνη την στιγμή που αποδέχομαι ότι θυμώνω με κάποιο γεγονός, εκείνη τη στιγμή αρχίζει και η λύση του. Συνήθως δεν το αποδεχόμαστε κι έτσι ο θυμός μαζεύεται, συσσωρεύεται και έτσι δημιουργείται ένα εμπόδιο στην ροή της ενέργειας.



Αποδέχομαι σημαίνει ότι δέχομαι, ότι το έχω, το περιέχω, το έχω κάνει δικό μου. Οπότε παύει να είναι κάτι ενοχλητικό, κάτι δυσάρεστο. Είναι ένα δικό μου κομμάτι. Όταν γίνεται κάτι εγώ θυμώνω και αυτό μπορεί να είναι εντάξει. Δεν χρειάζεται να θυμώνω επειδή θυμώνω. Μπορώ να αποδεχτώ ότι θυμώνω.

Αποδέχομαι, φροντίζω, γιατρεύω. Με την αποδοχή και την φροντίδα, γίνεται η ίασης από μόνη της.

Έτσι όταν η συνειδητότητα μου φθάσει σε εκείνο το σημείο, στο οποίο μέχρι τώρα γίνονταν η εμπλοκή της ενέργειας με το εμπόδιο, το εμπόδιο φωτίζεται και παύει να υπάρχει ως εμπόδιο. Το περιέχω και αυτό. Γίνεται ένα κομμάτι μου. Μπορώ και να το αγαπήσω. Από εκεί και πέρα από μόνο του το σύστημα του ψυχισμού μου βρίσκεται σε μια κατάσταση που δεν του δίνει και πολύ σημασία πλέον. Μπορώ να λέω: ” όταν συμβαίνει αυτό το γεγονός θυμώνω, εντάξει, ε και…!!!”. Τότε μπορώ να πω: “…ε και!!!”. “Θυμώνω κιόλας, ε και!”. “Μπορώ και να θυμώσω”.

Τότε δεν χρειάζεται να βρίσω κανέναν επειδή θύμωσα. Μερικές φορές μοιάζει ωραίο να βρίσω τον άλλον. Δεν μου είναι όμως και πολύ χρήσιμο. Χάνω ενέργεια. Χάνω δύναμη. Εξαντλούμαι.

Σίγουρα κάποιες φορές χρειάζεται να μπω σε σύγκρουση. Χρειάζεται να εκφράσω τον θυμό μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ να εκτοξεύσω με οποιοδήποτε τρόπο τα οποιαδήποτε λόγια και συναισθήματα πάνω στον άλλον. Δεν χρειάζεται καθόλου. Άσε που δεν έχω το δικαίωμα. Όμως θύμωσα. Κάτι πρέπει να πω.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα άσκηση, για λίγο καιρό, είναι την στιγμή που θυμώνεις, να μην πεις τίποτα. Απλά να παρατηρήσεις τον εαυτό σου. Να μείνεις μέσα στο θυμό. Να δεις τί θα γίνει. Θύμωσα τώρα. Θύμωσα πολύ. Και δεν λέω τίποτα. Παρατηρώ τον εαυτό μου που έχει θυμώσει. Αυτή είναι η πλήρης αποδοχή.

Δεν λέω να αδιαφορήσω για τον θυμό που αισθάνομαι. Λέω να τον παρατηρήσω και πολύ συνειδητά να μην κάνω τίποτα.

Συνήθως αυτό που κάνουμε μόλις θυμώσουμε, μόλις αισθανθούμε θλίψη, μόλις στεναχωρηθούμε, είναι να μας πιάσει πανικός. Θεωρούμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε αμέσως. Αν δεν μιλήσω θα σκάσω.

Τι λες τώρα, εγώ θύμωσα. Τώρα θα κάτσεις εδώ να τσακωθούμε, να βριστούμε. Μην μου λες εμένα άλλη ώρα. Εγώ τώρα είμαι θυμωμένος.
-Μα είναι 12 η ώρα το βράδυ και είμαι κουρασμένος.
-Δεν με νοιάζει. Θα κάτσεις να τσακωθούμε
-Μα έχω να φύγω να πάω για δουλειά.
-Όχι τώρα. Θα τσακωθούμε πρώτα και μετά θα πας.
Δεν το αντέχουμε. Δεν αντέχουμε να έχουμε δυσάρεστα συναισθήματα.

Είναι μεγάλη η ένταση του θυμού. Είναι μεγάλη η αγωνία να ελευθερωθούμε από αυτόν. Ζητάμε επίμονα και με όλους τους τρόπους μια λύση. Όμως η λύση δεν είναι στον άλλον. Η λύση είναι μέσα μας. Δεν έχει καμιά σχέση με τον άλλον. Έχει σχέση με εμάς. Ο άλλος είναι αυτός που μου το θυμίζει. Δεν το προκαλεί αυτός. Έρχεται για να μου θυμίσει κάτι.

Όταν κοιτάζομαι στον καθρέπτη και δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω δεν φταίει ο καθρέπτης.

Έτσι και όταν κάποιος κάνει ή λέει κάτι που δεν μου αρέσει, που με θυμώνει, δεν φταίει εκείνος. Δεν μπορούν οι άλλοι να λένε και να κάνουν μόνο αυτά που αρέσουν σε εμένα. Μπορούν να λένε και να κάνουν και άλλα και εγώ να θυμώνω. Δεν μπορούμε να δώσουμε μια λίστα στους άλλους με αυτά που μας αρέσουν και να τους υποχρεώσουμε να κάνουν μόνο αυτά. Έτσι ούτε άλλος φταίει, ούτε εγώ είμαι τρελός που θυμώνω.

Τώρα υπάρχει και η άλλη πλευρά. Να θέλει ο άλλος να τσακωθεί μαζί μας.

Να μας προκαλεί. Να πηγαίνει γυρεύοντας. Να μας φτάνει σε ένα οριακό σημείο. Μοιάζει ότι η μόνη λύση είναι να εμπλακούμε στην μάχη. Σε ποιό αποτέλεσμα θα φθάσουμε δεν το γνωρίζουμε. Πάντως η φθορά μπορεί να είναι μεγάλη. Μοιάζει σαν λύση η φυγή. “εγώ τώρα φεύγω και εσύ μάλωσε μόνος σου”. Αυτό είναι το άλλο άκρο. Δεν μαλώνω τώρα και κάνω ότι φεύγω, αλλά συνεχίζω να το σκέφτομαι και δεν λέω τίποτα. Κρατάω τον θυμό μέσα μου, τον στρέφω προς εμένα. Γίνομαι μνησίκακος. Αυτό φυσικά θα έλκει και άλλο θυμό.

Η λύση είναι να πάρεις θέση:

Καταλαβαίνω ότι τώρα είσαι θυμωμένος, αλλά εγώ δεν μπορώ να το συζητήσω τώρα, χρειάζομαι χρόνο. Θέλεις να το δούμε αύριο;
Σε καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω την ανάγκη σου αλλά έχω και εγώ μια ανάγκη που πρέπει να σεβαστώ. Δεν φεύγω και σε αφήνω.

Κρατάμε την εκκρεμότητα και την τακτοποιούμε το συντομότερο που μπορούμε και οι δυο.

Είναι ένα ίσο σφάλμα, ο ένας θυμώνει και ο άλλος αδιαφορεί, κρύβεται, φεύγει. Δεν αντέχει και δεν αποδέχεται τον θυμό που του καθρεπτίζει ο άλλος. Όταν αποδέχομαι τον θυμό του άλλου σημαίνει ότι έχω αποδεχτεί απαραίτητα και τον δικό μου θυμό.

Ο θυμός δεν στρέφεται πάντα προς τα έξω, προς τους άλλους. Στρέφεται και ίσως είναι χειρότερος τότε, προς τα μέσα, προς τον εαυτό.

Όταν αποδέχομαι ότι ο άλλος δεν μπορεί να το συζητήσει τώρα αλλά θέλει τον χρόνο του, τότε σημαίνει ότι έχω αποδεχτεί και τον δικό μου θυμό και ακόμα περισσότερο ότι δεν φταίει ο άλλος για αυτό.

Σε τελική ανάλυση ο άλλος είναι καθρέπτης αυτού που εγώ σκέφτομαι για εμένα. Αυτό που σκέφτομαι αυτό και έλκω στην ζωή μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλοι δεν φταίνε. Ότι κάνουν τα πάντα σωστά. Φταίνε. Δεν κάνουν το σωστό.

Αλλά αυτή η παραδοχή δεν λύνει το θέμα που εμένα με κάνει να θυμώνω και τότε να φωνάζω ή να φεύγω και να κρύβομαι. Οι άλλοι κάτι κάνουν και εγώ θυμώνω και φωνάζω ή κρύβομαι. Και τα δύο είναι θυμός. Και τα δύο είναι φόβος. Είναι μη αποδοχή.

Η αποδοχή είναι το κλειδί. Μόνο τότε έχω επιλογές. Αλλιώς είμαι έρμαιο του θυμού μου και ακόμα χειρότερα, αυτού που μου τον προκαλεί.

Είναι προς το συμφέρον μου να διαχειρίζομαι και να εκφράζω τον θυμό μου.



Με Φως, με Αγάπη και Δύναμη!


“Copyright υλικού © Γεώργιος Νικηταϊδης, για το www.enorasis.edu.gr“.

Αν σας άρεσε το άρθρο κάντε ένα like, κοινοποιήστε το στους φίλους σας και μοιραστείτε μαζί τους την γνώση

Πηγή