Θεωρούμε το Κάρμα σαν τον Υπέρτατο Νόμο του Σύμπαντος, την πηγή, την προέλευση και την αφετηρία όλων των άλλων νόμων που υπάρχουν στη Φύση. Το Κάρμα είναι ο αλάθητος νόμος που προσαρμόζει το αποτέλεσμα στην αιτία του, στο φυσικό, νοητικό και πνευματικό επίπεδο του Όντος.
Καθώς κανένα αίτιο δεν μένει χωρίς το απορρέον αποτέλεσμά του από το μεγαλύτερο έως το ελάχιστο, από μια κοσμική διατάραξη μέχρι την κίνηση του χεριού σας και καθώς το όμοιο παράγει το όμοιο, το Κάρμα είναι αυτός ο αόρατος και άγνωστος νόμος που προσαρμόζει σοφά, με ευφυΐα και δίκαια κάθε αποτέλεσμα στο αίτιό του, ανάγοντας το αποτέλεσμα σε αυτό που το προκάλεσε. Μολονότι το ίδιο είναι αδιάγνωστο, η δράση του γίνεται αντιληπτή. Μολονότι δεν ξέρουμε τι είναι αυτό καθαυτό το Κάρμα και η ουσία του, πράγματι γνωρίζουμε πώς λειτουργεί και μπορούμε να προσδιορίσουμε και να περιγράψουμε τον τρόπο δράσης του επακριβώς.
Καρμικοί Κύκλοι
Για να καταστήσουμε πιο προφανή και κατανοητή στον σπουδαστή τη λειτουργία του Κάρμα, κατά τις περιοδικές ανανεώσεις του Σύμπαντος…. πρέπει αυτός να εξετάσει μαζί μας την εσωτερική συμπεριφορά των Καρμικών Κύκλων πάνω στην Παγκόσμια Ηθική. Το ερώτημα είναι: αυτές οι μυστήριες διαιρέσεις του χρόνου, που ονομάζονται Γιούγκας και Κάλπας από τους Ινδουιστές και ονομάζονται με τόσο παραστατικό τρόπο «κύκλος» ή «κρίκος» από τους Έλληνες, έχουν κάποια επίδραση ή κάποια άμεση σχέση με την ανθρώπινη ζωή; Ακόμα και η εξωτερική φιλοσοφία εξηγεί ότι αυτοί οι αέναοι χρονικοί κύκλοι επιστρέφουν πάντα στον εαυτό τους, περιοδικά και με νοήμονα τρόπο στον Χώρο και την Αιωνιότητα. Υπάρχουν «Κύκλοι Ύλης» και «Κύκλοι Πνευματικής Εξέλιξης». Φυλετικοί, εθνικοί και ατομικοί κύκλοι. Δεν θα μας επιτρέψει, λοιπόν, η εσωτερική θεώρηση να αποκτήσουμε ακόμα βαθύτερη γνώση των διεργασιών τους;
Υπάρχει προορισμός στη γεωλογική ζωή της σφαίρας μας όπως και στην ιστορία των φυλών και των εθνών, παρελθούσα και μελλοντική. Συνδέεται στενά με αυτό που αποκαλούμε Κάρμα και οι Δυτικοί Πανθεϊστές αποκαλούν «Νέμεση» και «Κύκλους». Ο νόμος της εξέλιξης μας οδηγεί τώρα στο ανοδικό τόξο του κύκλου μας, όπου τα αποτελέσματα θα συγχωνευθούν για άλλη μια φορά, και θα ξαναγίνουν τα αίτια (που τώρα είναι ουδετεροποιημένα), και ό,τι επηρεάζεται από τον νόμο θα ξανακερδίσει την αρχική του αρμονία. Αυτός θα είναι ο δικός μας συγκεκριμένος «Κύκλος», μια στιγμή στη διάρκεια του μεγάλου κύκλου ή του Μαχαγιούγκα.
Καθώς ο πλανήτης μας κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον ήλιο μια φορά το χρόνο και συγχρόνως περί τον άξονά του κάθε είκοσι-τέσσερεις ώρες, διαγράφοντας έτσι, μικρότερους κύκλους μέσα σε έναν μεγαλύτερο, με τον ίδιο τρόπο ολοκληρώνεται και ξαναρχίζει και η λειτουργία μικρότερων κυκλικών περιόδων μέσα στο μεγάλο Σάρος.
Η περιστροφή του φυσικού κόσμου, σύμφωνα με την αρχαία διδασκαλία, παρακολουθείται από μια παρόμοια περιστροφή που συμβαίνει στον κόσμο της διάνοιας – όπου η παγκόσμια πνευματική εξέλιξη προχωρεί σε κύκλους όπως και η φυσική εξέλιξη.
Έτσι, βλέπουμε στην ιστορία μια κανονική εναλλαγή άμπωτης και πλημμυρίδας στη ροή της ανθρώπινης προόδου. Τα μεγάλα βασίλεια και οι παγκόσμιες αυτοκρατορίες, αφού φτάσουν στο απόγειο της μεγαλοσύνης τους εκπίπτουν και πάλι, σύμφωνα με τον νόμο που έφερε την άνοδό τους, έως ότου, έχοντας φτάσει στο χαμηλότερο σημείο, η ανθρωπότητα υψώνει το ανάστημά της και ανέρχεται ξανά, ενώ το ύψος του επιτεύγματός της φθάνει, σύμφωνα με αυτό τον νόμο της ανοδικής κυκλικής προόδου, κάπως υψηλότερα από το σημείο από όπου είχε προηγουμένως κατέλθει.
Αυτοί οι κύκλοι όμως – τροχοί μέσα σε τροχούς που τόσο περιεκτικά και ευφυώς συμβολίστηκαν από τους διάφορους Μάνους και Ρίσις στην Ινδία και από τους Καβείρους στη Δύση – δεν επηρεάζουν όλη την ανθρωπότητα την ίδια στιγμή. Ως εκ τούτου, όπως βλέπουμε, προκύπτει δυσκολία κατανόησης και διάκρισης ανάμεσά τους, ως προς τις φυσικές και πνευματικές τους συνέπειες, γιατί δεν έχουμε γνωρίσει καλά τις σχέσεις τους και τη δράση τους απέναντι στις αντίστοιχες σχέσεις των εθνών και φυλών, ως προς το πεπρωμένο και την εξέλιξή τους. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αυτό το σύστημα, εάν η πνευματική δράση αυτών των περιόδων – των προδιαγεγραμμένων, ας πούμε, από τον Καρμικό νόμο – χωριστεί από την φυσική τους πορεία.
Ο Μέγας Κύκλος περιλαμβάνει την πρόοδο της ανθρωπότητας από τότε που εμφανίστηκε ο πρωτόγονος άνθρωπος αιθερικής μορφής. Προχωρεί μέσα από τους εσώτερους κύκλους της προοδευτικής εξέλιξης του ανθρώπου, από το αιθέριο μέχρι το ημι-αιθέριο και το καθαρά φυσικό: μέχρι τη λύτρωση του ανθρώπου από το σαρκικό ένδυμά του και την ύλη, οπότε συνεχίζει την καθοδική πορεία του που τη διαδέχεται και πάλι η ανοδική, για να φτάσει στο απόγειο ενός Γύρου, όταν το μανβανταρικό «φίδι δαγκώσει την ουρά του» και περάσουν επτά μικρότεροι κύκλοι. Αυτοί είναι οι μεγάλοι Φυλετικοί Κύκλοι που επιδρούν εξίσου σε όλα τα έθνη και φύλα που περιλαμβάνονται σε αυτή τη συγκεκριμένη Φυλή. Υπάρχουν, όμως, μικρότεροι εθνικοί και φυλετικοί κύκλοι μέσα σε αυτούς, ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλο. Στον Ανατολικό εσωτερισμό ονομάζονται Καρμικοί κύκλοι……. Πράγματι –
«Σοφοί όσοι λατρεύουν τη Νέμεση» όπως λέει ο χορός στον Προμηθέα. Κι άλλο τόσο απερίσκεπτοι, όσοι πιστεύουν ότι η θεά μπορεί να εξευμενίζεται με οιεσδήποτε θυσίες και προσευχές ή ότι μπορεί να χαράξει άλλη πορεία από αυτήν που έχει πάρει. «Οι τρίμορφες Μοίρες και οι Ερινύες που ποτέ δεν λησμονούν» είναι τα σύμβολά της μόνο πάνω στη γη, κι εμείς τα έχουμε δημιουργήσει. Δεν υπάρχει επιστροφή από τα μονοπάτια όπου περιφέρεται κυκλικά. Αυτά τα μονοπάτια, όμως, εμείς τα φιάξαμε, γιατί εμείς τα ετοιμάζουμε συλλογικά ή ατομικά. Το Κάρμα – Νέμεση είναι συνώνυμο της ΠΡΟΝΟΙΑΣ χωρίς σχεδιασμό, καλοσύνη και κάθε άλλο πεπερασμένο χαρακτηριστικό και προσδιορισμό, που της αποδόθηκε χωρίς φιλοσοφική σκέψη.
Ένας Αποκρυφιστής ή ένας φιλόσοφος δεν θα μιλήσει για την καλοσύνη ή τη σκληρότητα της Πρόνοιας. Ταυτίζοντάς την, όμως, με το Κάρμα –Νέμεση θα διδάξει ότι, εντούτοις, προστατεύει τους καλούς και τους προσέχει και στην παρούσα αλλά και στις μελλοντικές ζωές. Και ότι τιμωρεί τον κακοποιό – πάντοτε, ακόμα και μέχρι την έβδομη επαναγέννησή του. Τούτο θα συμβεί εφόσον η διαταραχή που έχει προκαλέσει ακόμα και στο μικρότερο άτομο μέσα στον Άπειρο Κόσμο της αρμονίας δεν έχει τελικά διευθετηθεί. Γιατί η μόνη προσταγή του Κάρμα –μια προσταγή αιώνια και αναλλοίωτη – είναι η απόλυτη Αρμονία στον κόσμο της ύλης όπως και στον κόσμο του Πνεύματος. Γι’ αυτό, δεν είναι το Κάρμα που ανταμείβει ή τιμωρεί, αλλά εμείς που ανταμείβουμε ή τιμωρούμε τον εαυτό μας ανάλογα με το αν συνεργαζόμαστε με τη φύση, μέσα από τη φύση και παράλληλα με αυτήν, υπακούοντας στους νόμους από τους οποίους εξαρτάται η Αρμονία ή καταστρατηγώντας τους.
Νόμος της Αρμονίας και της Ισορροπίας
Περιγράφουμε το Κάρμα σαν εκείνο τον Νόμο της αναπροσαρμογής που πάντα τείνει να αποκαθιστά τη διασαλευμένη ισορροπία στον φυσικό και διαταραγμένη αρμονία στον ηθικό κόσμο. Λέμε ότι το Κάρμα δεν ενεργεί πάντα με αυτόν ή εκείνον τον συγκεκριμένο τρόπο, αλλά ότι πάντα πράγματι ενεργεί για την αποκατάσταση της Αρμονίας και τη διατήρηση της ισορροπίας, χάριν της οποίας υπάρχει το Σύμπαν.
Σκεφθείτε τώρα μια λίμνη. Μια πέτρα πέφτει στο νερό και δημιουργεί κύματα. Τα κύματα ταλαντώνονται μέχρις ότου τελικά, λόγω του φαινομένου που οι φυσικοί ονομάζουν νόμο της διάχυσης της ενέργειας, ηρεμούν και το νερό επανέρχεται στην πρότερη κατάσταση. Παρόμοια, κάθε δράση σε κάθε πεδίο, παράγει διαταραχή στην ισόρροπη αρμονία του Σύμπαντος και οι δονήσεις που προκαλούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα εξακολουθήσουν, εάν η περιοχή είναι περιορισμένη, μέχρις ότου αποκατασταθεί ισορροπία. Εφόσον, όμως, κάθε τέτοια διαταραχή αρχίζει από κάποιο συγκεκριμένο σημείο, είναι σαφές ότι η ισορροπία και η αρμονία μπορούν να αποκατασταθούν μόνο με την εκ νέου σύγκλιση στο ίδιο ακριβώς σημείο όλων των δυνάμεων από όπου είχαν τεθεί σε κίνηση. Εδώ, λοιπόν, σας αποδεικνύεται πως οι συνέπειες των πράξεων ενός ανθρώπου, των σκέψεών του κ.λ.π. πρέπει να αντιδρούν όλες σε αυτόν με την ίδια δύναμη που προκάλεσε τη δράση τους.
Και δεν θα ήταν βεβαίως οι τρόποι του Κάρμα ανεξερεύνητοι εάν οι άνθρωποι εργάζονταν ενωμένοι και αρμονικά αντί χωρισμένοι και ανταγωνιστικά. Γιατί η άγνοιά μας γι’αυτούς τους τρόπους – που ένα τμήμα της ανθρωπότητας ονομάζει τρόπους της Πρόνοιας σκοτεινούς και περίπλοκους, άλλοι βλέπουν σε αυτούς τη δράση τυφλής μοιρολατρείας, ενώ ένα τρίτο τμήμα βλέπει απλή συγκυρία, χωρίς θεούς ή δαίμονες να καθοδηγούν – θα εξαφανιζόταν ασφαλώς αν αποδίδαμε όλα αυτά στην ορθή αιτία τους. Με ορθή γνώση ή, σε κάθε περίπτωση, με απόλυτη πεποίθηση πως οι πλησίον μας δεν θα προσπαθούν να μας βλάπτουν όπως ούτε κι εμείς, άλλωστε, το Παγκόσμιο κακό θα εξαφανιζόταν, κατά τα δύο τρίτα, από προσώπου γης. Εάν κανείς δεν έβλαπτε τον αδερφό του, το Κάρμα – Νέμεση δεν θα είχε λόγο ύπαρξης ούτε και τρόπο δράσης. Κύρια αιτία των «τρόπων της Πρόνοιας» είναι η αδιάκοπη παρουσία ανάμεσά μας κάθε στοιχείου ανταγωνισμού και αντίθεσης και η διαίρεση των φυλών, εθνών, φύλων, κοινωνιών και ατόμων σε Κάιν και Άβελ, λύκους και πρόβατα. Καταργούμε όλες αυτές τις πολυάριθμες στροφές στο πεπρωμένο μας καθημερινά με τα ίδια μας τα χέρια, ενώ φανταζόμαστε ότι ακολουθούμε ένα μονοπάτι στο βασιλικό δρόμο της αξιοπρέπειας και του καθήκοντος και έπειτα παραπονούμαστε ότι αυτοί οι τρόποι είναι πολύπλοκοι και σκοτεινοί. Στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά στα μυστήρια που εμείς οι ίδιοι επινοήσαμε και μπροστά στους γρίφους της ζωής που δεν θέλουμε να λύσουμε και μετά κατηγορούμε τη μεγάλη Σφίγγα ότι μας καταβροχθίζει. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν υπάρχει ατύχημα στη ζωή μας, κακιά μέρα ή ατυχία που δεν θα μπορούσε να αναχθεί στις δικές μας πράξεις σε αυτή ή σε κάποια άλλη ζωή.
Κάρμα και Μετενσάρκωση
Διατυπώνονται διαρκώς ερωτήσεις για το Κάρμα και τις Μετενσαρκώσεις και φαίνεται ότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση πάνω σε αυτό το θέμα. Όσοι έχουν γεννηθεί σε Χριστιανικό περιβάλλον, έχουν ανατραφεί με τη Χριστιανική πίστη, και έχουν εκπαιδευθεί με την ιδέα ότι μια νέα ψυχή δημιουργείται από τον Θεό για κάθε νεογέννητο βρέφος, είναι ανάμεσα στους πιο μπερδεμένους. Ρωτούν αν, εφόσον ισχύει αυτό, ο αριθμός των επί της Γης ενσαρκωμένων Μονάδων είναι περιορισμένος. Οπότε τους δίνεται καταφατική απάντηση.
Ειπώθηκε ότι το Κάρμα – Νέμεση, του οποίου θεραπαινίδα είναι η Φύση, προσάρμοσε τα πάντα με τον πιο αρμονικό τρόπο, κι ότι, έτσι, η νέα εισροή ή ο ερχομός νέων Μονάδων σταμάτησε όταν η Ανθρωπότητα έφτασε στην πλήρη φυσική της ανάπτυξη.Δεν ενσαρκώθηκαν νέες Μονάδες από το μέσο σημείο των Ατλάντιων. Έτσι, λοιπόν, ενθυμούμενοι ότι, εκτός από την περίπτωση μικρών παιδιών και ατόμων η ζωή των οποίων διεκόπη από κάποιο τυχαίο συμβάν, δεν μπορεί καμιά Πνευματική Οντότητα να επανενσαρκωθεί πριν από την πάροδο πολλών αιώνων, και μόνο αυτά τα κενά πρέπει να δείχνουν ότι ο αριθμός των Μονάδων είναι κατ’ ανάγκη πεπερασμένος και περιορισμένος …. Εξ ου και ο ισχυρισμός ότι πολλοί από μας τώρα αποβάλλουμε τις συνέπειες των κακών καρμικών αιτίων που εμείς δημιουργήσαμε σε Ατλάντια σώματα. Ο ΝΟΜΟΣ του ΚΑΡΜΑ είναι ανεξιχνίαστα συνυφασμένος με το νόμο της Μετενσάρκωσης.
……. εμείς λέμε ότι μόνο αυτή η διδασκαλία μπορεί να μας εξηγήσει το μυστήριο πρόβλημα του Καλού και του Κακού και να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τη φοβερή και προφανή αδικία στη ζωή. Τίποτε άλλο εκτός από μια τέτοια βεβαιότητα δεν μπορεί να ηρεμήσει την επαναστατημένη αίσθηση δικαιοσύνης που νιώθουμε. Γιατί, όταν κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος με την ευγενή διδασκαλία κοιτάξει γύρω του και παρατηρήσει τις ανισότητες γέννησης και τύχης, διάνοιας και ικανοτήτων, όταν κανείς παρατηρήσει ότι τιμώνται μωροί και άσωτοι άνθρωποι, στους οποίους η τύχη έχει επισωρεύσει την εύνοιά της μόνο και μόνο λόγω του προνομίου της γέννησης, ενώ ο εγγύτερος πλησίον τους, παρά τις διανοητικές και ευγενείς αρετές του – καθόλα πολύ πιο αξιέπαινες – χάνεται από έλλειψη συμπάθειας. Όταν κάποιος βλέπει όλα αυτά και πρέπει να αδιαφορήσει, ανήμπορος να ανακουφίσει τους αναξιοπαθούντες, ενώ τα αυτιά του ηχούν και η καρδιά του πονάει από τις κραυγές του πόνου ολόγυρά του – μόνον, τότε, αυτή η ευλογημένη γνώση του Κάρμα τον συγκρατεί από το να αναθεματίζει τη ζωή και τους ανθρώπους καθώς και τον υποτιθέμενο Δημιουργό τους.
Από όλες τις φοβερές βλασφημίες και κατηγορίες που στην πράξη απευθύνουν στον Θεό τους οι Μονοθεϊστές καμιά δεν είναι μεγαλύτερη ή περισσότερο ασυγχώρητη από εκείνη την (σχεδόν πάντα) ψεύτικη ταπεινότητα που κάνει τους ενδεχομένως «ευσεβείς» Χριστιανούς να ισχυρίζονται, σε σχέση με κάθε κακό και ανάξιο χτύπημα, πως «αυτό είναι το θέλημα του Θεού».
Συγκρίνατε αυτή την τυφλή πίστη με το φιλοσοφικό πιστεύω, που βασίζεται σε κάθε λογική μαρτυρία και βίωμα, του Κάρμα – Νέμεση ή του Νόμου της Ανταπόδοσης. Αυτός ο Νόμος – είτε Συνειδητός είτε Ασυνείδητος – δεν προκαθορίζει τίποτα και κανέναν. Προέρχεται από την Αιωνιότητα και υπάρχει μέσα στην Αιωνιότητα, γιατί πράγματι είναι η ίδια η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Και σαν τέτοιος, αφού καμία πράξη δεν μπορεί να είναι ισοδύναμη με την αιωνιότητα, δεν μπορεί να λεχθεί ότι δρα, γιατί είναι η ίδια η ΠΡΑΞΗ. Ο άνθρωπος δεν πνίγεται από το Κύμα, η προσωπική πράξη του δυστυχισμένου ανθρώπου, που επιζητεί και θέτει τον εαυτό του στην απρόσωπη δράση των νόμων που διέπουν την κίνηση του Ωκεανού είναι αυτή που φέρνει τον πνιγμό του. Το Κάρμα δεν δημιουργεί τίποτα ούτε σχεδιάζει τίποτα. Ο άνθρωπος είναι αυτός που σχεδιάζει και δημιουργεί τις αιτίες και ο Καρμικός νόμος προσαρμόζει τις συνέπειες, προσαρμογή που δεν είναι πράξη, αλλά παγκόσμια αρμονία, που έχει πάντα την τάση να επανέρχεται στην αρχική της θέση, σαν το κλαδί του δέντρου που έχοντας λυγίσει πάρα πολύ, ξανατινάζεται με ανάλογη δύναμη. Αν συνέβαινε να εξαρθρώσει το χέρι που προσπάθησε να το λυγίσει από τη φυσική του θέση, θα πούμε ότι το κλαδί έσπασε το χέρι μας ή ότι η ίδια η ανοησία μας προκάλεσε αυτή τη στενοχώρια; Το Κάρμα ποτέ δεν επεδίωξε να καταστρέψει τη διανοητική και ατομική ελευθερία, όπως ο Θεός που εφηύραν οι Μονοθεϊστές. Δεν έχει τοποθετήσει τις προσταγές του στο σκοτάδι σκόπιμα για να μπερδέψει τον άνθρωπο. Ούτε και θα τιμωρήσει όποιον τολμήσει να διερευνήσει τα μυστήριά του. Αντιθέτως, όποιος με μελέτη και στοχασμό αποκαλύπτει τα πολύπλοκα μονοπάτια του και ρίχνει φως σε αυτούς τους σκοτεινούς δρόμους, στις στροφές των οποίων τόσοι άνθρωποι χάνονται λόγω της άγνοιας που έχουν για τον λαβύρινθο της ζωής, εργάζεται για το καλό των συνανθρώπων του.
Το ΚΑΡΜΑ είναι ένας Απόλυτος και Αιώνιος νόμος στον Κόσμο της εκδήλωσης. Και εφόσον δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο ένα Απόλυτο, Μία και μόνη πανταχού παρούσα Αιτία, όσοι πιστεύουν στο Κάρμα δεν μπορεί να θεωρούνται άθεοι ή υλιστές – ακόμα λιγότερο δε μοιρολάτρες: γιατί το Κάρμα είναι ένα με το Αδιάγνωστο, του οποίου είναι όψη ως προς τις συνέπειες στον φαινομενικό κόσμο.
Στενά ή μάλλον άρρηκτα συνυφασμένος με το Κάρμα είναι, λοιπόν, ο νόμος της επαναγέννησης ή της μετενσάρκωσης της ίδιας πνευματικής ατομικότητας μέσα σε μια μακρά σχεδόν ατέρμονη σειρά προσωπικοτήτων. Οι προσωπικότητες είναι σαν τα ποικίλα ενδύματα και τους χαρακτήρες που υποδύεται ο ίδιος ηθοποιός, με κάθε ένα εκ των οποίων ο ηθοποιός ταυτίζεται ο ίδιος αλλά και τον ταυτίζει το κοινό για λίγες ώρες. Ο εσώτερος ή πραγματικός άνθρωπος που ενσαρκώνει αυτούς τους χαρακτήρες, γνωρίζει πάντα ότι είναι ο Άμλετ για το σύντομο χρονικό διάστημα λίγων πράξεων που, όμως, αντιπροσωπεύουν όλη τη ζωή του Άμλετ στο επίπεδο της ανθρώπινης ψευδαίσθησης. Γνωρίζει, επίσης, ότι την προηγούμενη βραδιά, ήταν ο Βασιλιάς Ληρ, που κι αυτός ήταν ο μετασχηματισμός του Οθέλου μιας προηγούμενης βραδιάς. Όμως, ο εξώτερος, ορατός χαρακτήρας υποτίθεται ότι αγνοεί το γεγονός. Στην πραγματική ζωή αυτή η άγνοια, είναι, δυστυχώς, πέρα για πέρα αληθινή. Εντούτοις, η διαρκής ατομικότητα γνωρίζει απολύτως, αν και μέσα από την ατροφία του «πνευματικού» οφθαλμού του φυσικού σώματος, πως η γνώση δεν μπορεί να εντυπωθεί στη συνειδητότητα της πλανεμένης προσωπικότητας.
Το ΚΑΡΜΑ και το ΕΓΩ
Κάνουμε διάκριση ανάμεσα στο απλό γεγονός της αυτοσυνειδητότητας, το απλό αίσθημα ότι «Εγώ είμαι Εγώ» και τη σύνθετη σκέψη ότι «Εγώ είμαι ο κ. Σμιθ» ή «η κ. Μπράουν». Πιστεύοντας σε μια σειρά γεννήσεων για το ίδιο Εγώ, ή μετενσαρκώσεων, θεωρούμε αυτή τη διάκριση ως θεμελιώδη άξονα της όλης ιδέας… Το «κ.Σμιθ», πράγματι, σηματοδοτεί μια μακρά σειρά καθημερινών εμπειριών που το νήμα της μνήμης έχει δέσει, σχηματίζοντας αυτό που ο κ. Σμιθ αποκαλεί «εαυτό» του. Καμιά όμως από αυτές τις «εμπειρίες» δεν αποτελεί το «Εγώ» ή τον «Εαυτό», ούτε δίνει στον «κ.Σμιθ» την αίσθηση ότι είναι ο εαυτός του, γιατί λησμονεί το μεγαλύτερο μέρος των καθημερινών εμπειριών του, οι οποίες του δημιουργούν το αίσθημα της Εγωικότητας μόνο όσο ισχύουν.
Γι’ αυτό, εμείς οι Θεόσοφοι, κάνουμε διάκριση ανάμεσα σε αυτή τη δέσμη «εμπειριών», που ονομάζουμε (αφού είναι τόσο πεπερασμένες και φευγαλέες) πλανεμένη προσωπικότητα και σε εκείνο το στοιχείο του ανθρώπου στο οποίο οφείλεται η αίσθηση του «Εγώ είμαι Εγώ». Αυτό ακριβώς, το «Εγώ είμαι Εγώ», ονομάζουμε αληθινή ατομικότητα. Και λέμε ότι αυτό το «Εγώ» ή η ατομικότητα παίζει, σαν τον ηθοποιό, πολλούς ρόλους στην σκηνή της ζωής.
Μήπως, λοιπόν, αυτό το Εγώ είναι ο Θεός μας; Καθόλου. «Ένας Θεός» δεν είναι η παγκόσμια θεότητα, αλλά μόνο ένα σπινθήρας από τον ενιαίο ωκεανό της Θείας Φωτιάς. Ο Θεός εντός μας ή «ο Πατέρας μας εν Κρυπτώ» είναι αυτό που αποκαλούμε «ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ», Άτμα. Το μετενσαρκωνόμενο Εγώ μας ήταν ένας Θεός στην προέλευσή του, όπως και όλες οι πρωταρχικές απορροές της Μίας Άγνωστης Αρχής. Από την «έκπτωσή του στην Ύλη», όμως, επειδή πρέπει να ενσαρκώνεται σε όλη τη διάρκεια του κύκλου διαδοχικά, από αρχής μέχρι τέλους, δεν είναι πια ένας ελεύθερος κι ευτυχισμένος θεός, αλλά ένας φτωχός προσκυνητής που πορεύεται για να ξανακερδίσει αυτό που έχασε. Μπορώ να σας δώσω μια πληρέστερη απάντηση επαναλαμβάνοντας αυτό που αναφέρεται στο «Αποκαλυμμένη Ίσις» (Τομ. ΙΙ,593) για τον ΕΣΩΤΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ:
«Από την απώτατη αρχαιότητα η ανθρωπότητα ήταν πεπεισμένη για την ύπαρξη μιας προσωπικής, πνευματικής οντότητας που υπάρχει μέσα στον φυσικό άνθρωπο. Αυτή η εσωτερική οντότητα ήταν, περισσότερο ή λιγότερο, θεία ανάλογα με τη γειτνίασή της προς το «στέμμα». Όσο πιο στενή ήταν η ένωση, τόσο πιο ειρηνικό ήταν και το πεπρωμένο του ανθρώπου και άλλο τόσο λιγότερο επικίνδυνες ήταν οι εξωτερικές συνθήκες. Αυτή η πίστη δεν είναι ούτε πλάνη ούτε δεισιδαιμονία αλλά ένα διαρκές ενστικτώδες αίσθημα της γειτνίασής μας με έναν άλλο αόρατο και πνευματικό κόσμο, που αν και είναι υποκειμενικός ως προς τις αισθήσεις του εξωτερικού ανθρώπου, είναι τελείως αντικειμενικός για το εσωτερικό Εγώ. Επιπλέον, πίστευαν ότι υπάρχουν εξωτερικές και εσωτερικές συνθήκες που επηρεάζουν τη θέλησή μας και τις πράξεις μας. Απέρριπταν τη μοιρολατρεία, γιατί η μοιρολατρεία προϋποθέτει μια τυφλή πορεία μιας ακόμα πιο τυφλής δύναμης. Πίστευαν, όμως, στο πεπρωμένο ή στο Κάρμα, το οποίο από τη γέννησή του μέχρι το θάνατό του κάθε άνθρωπος υφαίνει γύρω του, όπως μια αράχνη τον ιστό της. Κι αυτό το πεπρωμένο οδηγείται από μια παρουσία που ορίζεται ως φύλακας-άγγελος ή ως ο πλησιέστερος αστρικός εσωτερικός άνθρωπος, ο οποίος συχνότατα είναι ο κακός δαίμονας του σαρκικού ανθρώπου ή της προσωπικότητας. Και τα δύο οδηγούν στον ΑΝΘΡΩΠΟ, αλλά ο ένας απ’ αυτούς πρέπει να υπερισχύσει. Από την αρχή της ορατής διαμάχης ο αυστηρός και άτεγκτος νόμος της ανταμοιβής και τιμωρίας παρεμβαίνει και τροχοδρομείται ακολουθώντας πιστά τις διακυμάνσεις της διαμάχης. Όταν ο ιστός υφανθεί και ο άνθρωπος φαινομενικά περιτυλιχθεί στο υφάδι των δράσεών του, τότε ανακαλύπτει ότι βρίσκεται κάτω από την απόλυτη κυριαρχία του αυτοδημιούργητου πεπρωμένου του. Τότε, είτε προσκολλάται σαν αδρανές όστρακο πάνω στον ακίνητο βράχο είτε παρασύρεται σαν το φτερό σε έναν ανεμοστρόβιλο που οι ίδιες οι πράξεις του προκαλούν».
Τέτοιο είναι το πεπρωμένο του ΑΝΘΡΩΠΟΥ – το αληθινό Εγώ, όχι το Αυτόματο, το όστρακο που συνοδεύει αυτό το όνομα. Τώρα μερικοί εκ των Θεοσόφων μας έχουν αποκτήσει τη συνήθεια να χρησιμοποιούν τις λέξεις «Εαυτός» και «Εγώ» σαν συνώνυμες….. ενώ ο όρος «Εαυτός» δεν θα έπρεπε ποτέ να χρησιμοποιείται παρά μόνο για τον Έναν Παγκόσμιο Εαυτό. Αυτός ο «Ανώτερος Εαυτός» (ΑΤΜΑ) … δεν μπορεί, υπό οιεσδήποτε συνθήκες, να είναι «αντικειμενικός» ακόμα και για την ύψιστη πνευματική αντίληψη. Γιατί ο Άτμαν ή «Ανώτερος Εαυτός» είναι στην πραγματικότητα Βράχμα, το ΑΠΟΛΥΤΟ και αξεχώριστο από αυτόν…. Γιατί ακόμα και το Μπούντι, η «Πνευματική Ψυχή», δεν είναι ο ΕΑΥΤΟΣ, αλλά μόνο το όχημα του ΕΑΥΤΟΥ. Όλοι οι άλλοι «Εαυτοί» - όπως ο «Ατομικός» εαυτός και ο «προσωπικός» εαυτός – δεν θα έπρεπε ποτέ να αναφέρονται στον προφορικό ή τον γραπτό λόγο χωρίς τα ποιοτικά και χαρακτηριστικά τους επίθετα. Για να αποφεύγουμε, λοιπόν, από τούδε και εις το εξής παρερμηνείες –
Ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ είναι: Άτμα, η αδιαχώριστη ακτίνα του Παγκόσμιου και ΕΝΟΣ ΕΑΥΤΟΥ. Είναι ο Θεός περισσότερο υπεράνω ημών, παρά εντός ημών. Ευτυχής είναι ο άνθρωπος που καταφέρνει να διαποτίζει το εσώτερο Εγώ του με αυτόν.
Το Πνευματικό Θείο Εγώ, είναι: η Πνευματική ψυχή ή Μπούντι ενωμένο με το Μάνας, τη νοητική αρχή, χωρίς την οποία δεν είναι Εγώ, αλλά μόνο το Ατμικό Όχημα.
Το Εσώτερο ή Ανώτερο «Εγώ» είναι:Μάνας, η «Πέμπτη» Αρχή, όπως λέγεται, ανεξάρτητη από το Μπούντι. Η Νοητική Αρχή δεν είναι παρά το Πνευματικό Εγώ όταν συγχωνεύεται σε ένα με το Μπούντι, - κανένας υλιστής δεν θεωρείται πως έχει ένα τέτοιο Εγώ, όσο κι αν είναι αναπτυγμένες οι διανοητικές ικανότητές του. Είναι η διαρκής Ατομικότητα ή το «Μετενσαρκωνόμενο Εγώ».
Το Κατώτερο ή Προσωπικό «Εγώ» είναι:ο φυσικός άνθρωπος σε σύμπραξη με τον κατώτερο Εαυτό του, δηλαδή τα ζωώδη ένστικτα, πάθη, επιθυμίες κ.λ.π. Ονομάζεται «πλανεμένη προσωπικότητα» και αποτελείται από το κατώτερο Μάνας συνδυασμένο με το Κάμα-ρούπα και λειτουργεί μέσα από το φυσικό σώμα και την οπτασία του ή «διπλό».
Η εναπομένουσα «Αρχή» «Πράνα» ή «Ζωή» είναι, ακριβώς, η ακτινοβολούσα δύναμη ή Ενέργεια του Άτμα – όπως η Παγκόσμια Ζωή και ο ΕΝΑΣ ΕΑΥΤΟΣ – κατώτερη ή μάλλον (ως προς τις συνέπειές της) η πιο φυσική όψη ΤΗΣ, ακριβώς επειδή εκδηλώνεται. Το Πράνα ή Ζωή διακατέχει όλη την ύπαρξη του αντικειμενικού Σύμπαντος. Ονομάζεται δε «αρχή» μόνο και μόνο επειδή είναι «εκ των ων ουκ άνευ» παράγοντας, «ο από μηχανής θεός» για τον ζώντα άνθρωπο.
Αυτό ακριβώς το Εγώ – που αρχικά ενσαρκώθηκε στην χωρίς αισθήσεις ανθρώπινη μορφή που δημιουργήθηκε μεν, αλλά δεν είχε συνείδηση (αφού δεν είχε συνειδητότητα) της ίδιας της παρουσίας της δυαδικής μονάδας – είναι που μετέτρεψε αυτή την ανθρωπόμορφη μορφή σε πραγματικό άνθρωπο. Αυτό ακριβώς το Εγώ, αυτό το «Αιτιώδες Σώμα», που επισκιάζει κάθε προσωπικότητα, το Κάρμα το αναγκάζει να ενσαρκώνεται και είναι αυτό το Εγώ που θεωρείται υπεύθυνο για όλες τις αμαρτίες που έχουν συντελεσθεί μέσα σε και μέσα από κάθε νέο σώμα ή προσωπικότητα – ενώ οι εφήμερες μάσκες κρύβουν την πραγματική Ατομικότητα μέσα από την μακρά σειρά των επαναγεννήσεων.
Γιατί θα έπρεπε αυτό το Εγώ να τιμωρείται για πράξεις που έχει λησμονήσει; Δεν τις έχει λησμονήσει. Γνωρίζει και θυμάται τα παραπτώματά του όπως εσείς θυμόσαστε τί κάνατε χθες. Μήπως, επειδή η μνήμη αυτού του αθροίσματος των φυσικών συστατικών που ονομάζεται «σώμα» δεν θυμάται τί έκανε ο προκάτοχός του (η προσωπικότητα που ήταν), νομίζουμε εμείς ότι το αληθινό Εγώ τα έχει λησμονήσει; Κατά την ίδια έννοια, λέμε ότι είναι άδικο οι καινούριες μπότες που φοράει ένα παιδί, που το δέρνουν επειδή έκλεψε μήλα, να τιμωρούνται γι’ αυτό που δεν γνωρίζουν καν.
Μετενσάρκωση σημαίνει ότι αυτό το Εγώ θα εφοδιαστεί με ένα νέο σώμα, έναν νέο εγκέφαλο και μια νέα μνήμη. Έτσι, θα ήταν το ίδιο παράδοξο να περιμένει κανείς αυτή η μνήμη να θυμάται κάτι που ποτέ δεν κατέγραψε και θα ήταν μάταιο να εξετάζει κανείς κάτω από το μικροσκόπιο ένα πουκάμισο που ποτέ δεν φόρεσε ένας φονιάς και να ψάχνει να βρει πάνω του τις κηλίδες του αίματος που μπορεί να βρει μόνο στα ρούχα που φορούσε.
Το «Εγώ» μετά τον Θάνατο
Εάν όμως (το Εγώ) τιμωρείται σε αυτή τη ζωή για τις κακές πράξεις που έκανε στην προηγούμενη ζωή, τότε ….. θα έπρεπε και να ανταμείβεται είτε εδώ είτε όταν αποσαρκώνεται. Κι αυτό πράγματι συμβαίνει…..Τα αδικήματα και οι αμαρτίες που διαπράττονται σε ένα επίπεδο αντικειμενικότητας και σε έναν υλικό κόσμο, δεν μπορούν να τιμωρούνται σε έναν κόσμο καθαρής υποκειμενικότητας. Δεν πιστεύουμε ότι η κόλαση ή ο παράδεισος είναι συγκεκριμένες περιοχές. Δεν πιστεύουμε σε αντικειμενικές πυρές της κόλασης και σκουλήκια που δεν πεθαίνουν ποτέ ούτε και σε Ιερουσαλήμ με δρόμους στρωμένους με ζαφείρια και διαμάντια. Αυτό στο οποίο πιστεύουμε είναι μια μεταθανάτια κατάσταση ή νοητική συνθήκη, σαν αυτή στην οποία βρισκόμαστε κατά τη διάρκεια ενός ζωηρού ονείρου.
Ο ίδιος αλάθητα σοφός και δίκαιος μάλλον παρά ελεήμων Νόμος, που επιβάλλει στο ενσαρκωμένο Εγώ την Καρμική τιμωρία για κάθε αμαρτία που διαπράχθηκε κατά την προηγηθείσα ζωή επί της Γης, δίνει στην αποσαρκωμένη Οντότητα μια μακρά παράταση νοητικής ανάπαυσης, δηλαδή την απόλυτη λήθη κάθε θλιβερού γεγονότος, πάντοτε, της έστω και πιο μικρής οδυνηρής σκέψης, που έγινε κατά την τελευταία της ζωή ως προσωπικότητας, αφήνοντας στην ψυχική μνήμη μόνο την ανάμνηση της μακαριότητας ή αυτού που οδήγησε στην ευτυχία. Κατά τη διάρκεια κάθε Ντεβαχανικής περιόδου το Εγώ, παντογνώστης καθώς είναι αφ’ εαυτού, ενδύεται, ας πούμε, με την αντανάκλαση της «προσωπικότητας» που υπήρξε…. Η ιδεώδης άνθηση όλων των αφηρημένων γι’ αυτό και αθάνατων και αιώνιων ποιοτήτων ή χαρακτηριστικών, όπως είναι η αγάπη και το έλεος, η αγάπη για το καλό, το αληθινό και το ωραίο, που μίλησαν κάποτε στην καρδιά της ζώσας «προσωπικότητας», προσκολλήθηκε μετά τον θάνατο στο Εγώ και γι’ αυτό το ακολούθησε στο Ντεβαχάν. Επί του παρόντος, λοιπόν, το Εγώ γίνεται η ιδεατή αντανάκλαση του ανθρώπινου όντος που υπήρξε, όταν βρισκόταν για τελευταία φορά στη γη …
Για τον συνηθισμένο θνητό, η μακαριότητά του είναι πλήρης. Είναι μια απόλυτη λήθη όλων εκείνων που του έδωσαν πόνο ή λύπη στην προηγούμενη ενσάρκωση, ακόμα δε λήθη και του γεγονότος ότι υπάρχει πόνος και λύπη. Ο Ντεβαχάνι ζει τον ενδιάμεσο κύκλο του ανάμεσα σε δύο ενσαρκώσεις περιβαλλόμενο από όλα όσα είχε ματαίως επιδιώξει και με τη συντροφιά όσων αγαπούσε στη ζωή. Έχει φθάσει στην εκπλήρωση όλων των ψυχικών επιθυμιών του. Κι έτσι ζει μέσα από μακρούς αιώνες μια ύπαρξη ανέφελης ευτυχίας, που είναι η ανταμοιβή για τα βάσανα της επίγειας ζωής.
Έτσι, ο θάνατος έρχεται στους πνευματικούς εαυτούς μας πάντα σαν λυτρωτής και φίλος…. Ούτε και πρέπει ο προσωπικός άνθρωπος να συνεχίζει πάντα να υφίσταται τυφλά τις Καρμικές τιμωρίες που το Εγώ έχει επισύρει. Στη σημαντική στιγμή του θανάτου κάθε άνθρωπος ακόμα και κατά τον αιφνίδιο θάνατο, βλέπει το σύνολο της περασμένης ζωής του να παρελαύνει μπροστά του, ακόμα και στη μικρότερη λεπτομέρεια. Για μια σύντομη στιγμή το προσωπικό γίνεται ένα με το ατομικό και πάνσοφο Εγώ. Αυτή η στιγμή όμως είναι αρκετή για να του δείξει όλη την αλυσίδα των αιτιών που έδρασαν στη διάρκεια της ζωής του. Βλέπει και καταλαβαίνει τώρα τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι χωρίς κολακείες και αυταπάτες. Διαβάζει τη ζωή του, παραμένοντας θεατής που κοιτάζει από ψηλά την αρένα που εγκαταλείπει. Αισθάνεται και γνωρίζει το δίκαιο για όλα τα βάσανα που του έχουν συμβεί …τον νόμο του Κάρμα σε όλο το μεγαλείο και τη δικαιοσύνη του.
Αντίστοιχα…. κατά τη στιγμή της επαναγέννησης πάνω στη γη, το Εγώ, αφυπνιζόμενο από την κατάσταση του Ντεβαχάν, οραματίζεται την προοπτική της ζωής που το περιμένει και αντιλαμβάνεται όλες τις αιτίες που το οδήγησαν σε αυτήν. Τις αντιλαμβάνεται και βλέπει το μέλλον, γιατί ακριβώς ανάμεσα στο Ντεβαχάν και την επαναγέννηση το Εγώ ξανακερδίζει την πλήρη μανασική του συνειδητότητα, και ξαναγίνεται για λίγο ο θεός που ήταν, συμμορφούμενος προς τον Καρμικό νόμο, πριν κατέλθει για πρώτη φορά στην ύλη και ενσαρκωθεί στον πρώτο άνθρωπο με σάρκα και οστά. Το «χρυσό νήμα» βλέπει όλα τα μαργαριτάριά του: Δεν λείπει κανένα.
Το Κάρμα και τα Σκάντας
Αφού το Κάρμα δώσει στην ψυχή, που απέδρασε από τις αγωνίες της προσωπικής ζωής, μια επαρκή, πάντα, μια εκατονταπλή ανταμοιβή, τότε με τη στρατιά των Σκάντας, περιμένει στο κατώφλι του Ντεβαχάν, από όπου ξαναπροβάλλει το Εγώ για μια νέα ενσάρκωση. Είναι αυτή ακριβώς τη στιγμή που το μελλοντικό πεπρωμένο του Εγώ, που τώρα αναπαύεται, τρέμει στην κλίμακα της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης, καθώς αυτό για άλλη μια φορά βρίσκεται υπό την κυριαρχία του ενεργού Καρμικού νόμου. Σε αυτήν ακριβώς την επαναγέννηση που είναι έτοιμη γι’ αυτό, μια επαναγέννηση επιλεγμένη και προετοιμασμένη από αυτόν τον μυστηριώδη, αμείλικτο, εντούτοις, αλάθητο Νόμο ως προς τη δικαιοσύνη και σοφία των προσταγών του, οι αμαρτίες της προηγούμενης ζωής του Εγώ τιμωρούνται. Μόνο που δεν είναι μέσα σε καμία φανταστική κόλαση, με θεατρικές φλόγες και διαβόλους με αστείες ουρές και κέρατα που ρίχνεται το Εγώ, αλλά κυριολεκτικά πάνω σε αυτή τη γη, πεδίο και χώρο των αμαρτιών του, όπου θα πρέπει να εξιλεωθεί για κάθε κακή σκέψη και πράξη. Όπως έσπειρε, έτσι θα θερίσει. Η Μετενσάρκωση θα φέρει ολόγυρά του όλα εκείνα τα άλλα Εγώ που έχουν υποφέρει, άμεσα ή έμμεσα, στα χέρια ή ακόμα και μέσα από την ασυνείδητη μεσολάβηση της περασμένης προσωπικότητας. Θα ριχτούν από τη Νέμεση στον δρόμο του καινούριου ανθρώπου, κρύβοντας το παλαιό, αιώνιο ΕΓΩ,….. στο οποίο προσκολλάται μόνο η αντανάκλαση των Σκάντας ή των χαρακτηριστικών κάθε ενσάρκωσης. Υπάρχουν πέντε Σκάντας ή χαρακτηριστικά στη Βουδιστική διδασκαλία: « Ρούπα (μορφή ή σώμα), οι υλικές ποιότητες- Βεντάνα, αίσθηση- Σάννα, αφηρημένες ιδέες - η Σαμσκάρα, τάσεις του νου - η Βινάνα, νοητικές δυνάμεις. Είμαστε φτιαγμένοι από όλες αυτές. Μέσα απ’ αυτές έχουμε συνείδηση της ύπαρξης και μέσα απ’ αυτές επικοινωνούμε με τον κόσμο που μας περιβάλλει».
Παρατίθεται μια παράγραφος από την «Βουδιστική Κατήχηση» του Χ. Σ.Όλκοτ, που αφορά άμεσα στο θέμα. Πραγματεύεται το ερώτημα ως εξής :
«Ο ηλικιωμένος άνθρωπος θυμάται τα συμβάντα της νεότητάς του, μολονότι έχει αλλάξει και η φυσική και η νοητική κατάστασή του. Τότε, γιατί δεν μεταφέρεται από μας η ανάμνηση των προηγούμενων ζωών από την τελευταία γέννηση στην τωρινή; Γιατί η μνήμη περιλαμβάνεται στα Σκάντας και τα Σκάντας έχοντας αλλάξει με τη νέα ύπαρξη, μια ανάμνηση, η καταγραφή εκείνης της συγκεκριμένης ύπαρξης, εξελίσσεται. Όμως, η καταγραφή ή αντανάκλαση όλων των προηγούμενων ζωών πρέπει να επιζήσει, γιατί όταν ο Πρίγκιπας Σιντάρτα έγινε Βούδας είδε όλη την ακολουθία των προηγούμενων γεννήσεών Του…. και όποιος επιτύχει την κατάσταση της Γνώσης (Τζνάνα), μπορεί έτσι αναδρομικά να ανιχνεύσει το νήμα των ζωών του».
Αυτό σας αποδεικνύει ότι ενώ οι αθάνατες ποιότητες της προσωπικότητας, - όπως η αγάπη, η καλοσύνη, η ευσπλαχνία κ.λ.π. – προσδένονται στο αθάνατο Εγώ, και φωτογραφίζοντας σε αυτό, ας πούμε, μια σταθερή εικόνα της θείας όψης του ανθρώπου που υπήρξε, τα υλικά Σκάντας (που γεννούν τις κυριότερες Καρμικές συνέπειες) είναι φευγαλέα σαν μια αναλαμπή αστραπής και δεν μπορούν να εντυπωθούν στον νέο εγκέφαλο της καινούριας προσωπικότητας. Καταστρέφονται σαν υλικό διεργασίας της προσωπικότητας. Παραμένουν σαν Καρμικές συνέπειες, σαν σπέρματα αιωρούμενα στην ατμόσφαιρα του γήινου πεδίου, έτοιμα να έρθουν στη ζωή, σαν τόσους εκδικητικούς δαίμονες, για να προσκολληθούν στη νέα προσωπικότητα του Εγώ, όταν μετενσαρκώνεται. Έτσι, η προσωπικότητα με τα Σκάντας της αλλάζει διαρκώς με κάθε νέα γέννηση. Όπως προείπαμε, δεν είναι παρά ο ρόλος που παίζει ο ηθοποιός (το αληθινό Εγώ) για μια βραδιά. Γι’ αυτό και δεν συγκρατούμε καμία ανάμνηση στο φυσικό επίπεδο από τις προηγούμενες ζωές μας, αν και το αληθινό «Εγώ» τις έχει ζήσει και τις γνωρίζει όλες.
Ο Νόμος της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης
Τί είναι αυτό που ρυθμίζει τη διάρκεια ή τα ιδιαίτερα γνωρίσματα αυτών των ενσαρκώσεων; Το Κάρμα, ο παγκόσμιος νόμος αντοποδοτικής δικαιοσύνης… που οι συνέπειές του αποκαθιστούν πάντα την ανθρώπινη αδικία και όλα τα λάθη της φύσης. Ένας αυστηρός ρυθμιστής της αδικίας. Ένας ανταποδοτικός νόμος που ανταμείβει και τιμωρεί με απόλυτη αμεροληψία. Ούτε στο ελάχιστο δεν «επηρεάζεται από τα πρόσωπα», αν και, παράλληλα, ούτε μπορεί να εξευμενίζεται ούτε και να μεταστρέφεται με προσευχές. Αυτό το πιστεύουν από κοινού και οι Ινδουιστές και οι Βουδιστές… για τους οποίους το Κάρμα και η μετενσάρκωση είναι σταθερές πραγματικότητες, απλώς και μόνο γιατί ο νους τους δεν περιορίστηκε ποτέ και δεν διαστρεβλώθηκε έτσι που να μπει σε έναν αφύσικο τρόπο σκέψης. Ποτέ δεν διαστρεβλώθηκε σε αυτούς το εγγενές ανθρώπινο αίσθημα της δικαιοσύνης γιατί δεν τους είπαν να πιστεύουν ότι οι αμαρτίες τους θα συγχωρεθούν, επειδή ένας άλλος άνθρωπος θανατώθηκε για χάρη τους. Και σημειώστε, ότι οι Βουδιστές ζουν σύμφωνα με τα πιστεύω τους χωρίς μεμψιμοιρία για το Κάρμα ή γι’ αυτό που θεωρούν δίκαιη τιμωρία.
Οι Χριστιανοί πιστεύουν στη συγγνώμη και στην άφεση όλων των αμαρτιών. Τους υπόσχονται ότι εάν και μόνο πιστέψουν στο αίμα του Χριστού (ένα αθώο θύμα!), στο αίμα που Αυτός προσέφερε για την εξιλέωση των αμαρτιών ολόκληρης της ανθρωπότητας, θα εξιλεωθούν για κάθε θνητή αμαρτία. Εμείς, όμως, δεν πιστεύουμε ούτε στην εξιλαστήρια θυσία ούτε και στη δυνατότητα της άφεσης ακόμα και της μικρότερης αμαρτίας από οιονδήποτε θεό, ούτε ακόμα και από ένα «προσωπικό Απόλυτο» ή «Άπειρο», εάν υπήρχε κάτι τέτοιο. Αυτό στο οποίο πιστεύουμε είναι η αυστηρή και αμερόληπτη δικαιοσύνη.
Θεωρούμε ότι η άγνωστη Παγκόσμια Θεότητα, που αντιπροσωπεύεται από το Κάρμα, είναι μια Δύναμη που δεν μπορεί να κάνει λάθη και, γι’ αυτό, δεν μπορεί να νιώθει ούτε οργή ούτε ελεημοσύνη, μόνο απόλυτη Δικαιοσύνη, που αφήνει κάθε αιτία, μικρή ή μεγάλη, να εξελίσσεται στις αναπόφευκτες συνέπειές της. Η ρήση του Ιησού : «Με οποίον μέτρον μετρείτε θέλει αντιμετρηθή εις εσάς»(Ματθ. Vii,2) ούτε εκφράζει ούτε υπαινίσσεται οποιαδήποτε ελπίδα για μελλοντικό έλεος ή σωτηρία δια μέσου αντιπροσώπου. Έτσι, επειδή, πράγματι, αναγνωρίζουμε στη φιλοσοφία μας τη δικαιοσύνη αυτής της ρήσης, δεν μπορούμε να δίνουμε μεγάλη έμφαση στο έλεος, στην ευσπλαχνία και στη συγχώρηση αλληλο- αδικημάτων. Το Μην αντιστέκεσαι στο κακό, και το ανταπόδοσε το κακό με το καλό, είναι Βουδιστικοί κανόνες και κηρύχτηκαν για πρώτη φορά λαμβανομένου υπ’ όψιν του άτεγκτου του Καρμικού νόμου.
Το να πάρει ο άνθρωπος το νόμο στα χέρια του είναι, σε κάθε περίπτωση, ανίερη αλαζονεία. Ο Ανθρώπινος Νόμος μπορεί να χρησιμοποιεί περιοριστικά όχι τιμωρητικά μέτρα. Ένας άνθρωπος, όμως, που, πιστεύοντας στο Κάρμα, παρόλα αυτά εκδικείται τον εαυτό του και αρνείται να συγχωρεί κάθε ύβρη αποδίδοντας έτσι το καλό αντί για το κακό, είναι ένας εγκληματίας που κάνει κακό μόνο στον εαυτό του. Αφού το Κάρμα είναι βέβαιο ότι θα τιμωρήσει τον άνθρωπο που τον έβλαψε, επιζητώντας να επιβάλλει άλλη μια τιμωρία στον εχθρό του, αυτός που αντί να αφήσει την τιμωρία στον μεγάλο Νόμο προσθέτει σε αυτόν τον δικό του οβολό, το μόνο που κάνει είναι να προκαλεί κατ’ αυτόν τον τρόπο μια αιτία για τη μελλοντική ανταμοιβή του δικού του εχθρού και μια μελλοντική τιμωρία για τον εαυτό του. Ο αλάθητος Ρυθμιστής επηρεάζει σε κάθε ενσάρκωση την ποιότητα του διαδόχου του, ποιότητα που καθορίζεται από το σύνολο του καλού και του κακού κατά τις προηγούμενες ενσαρκώσεις.
Μήπως, λοιπόν, πρέπει να εξάγουμε συμπεράσματα για το παρελθόν ενός ανθρώπου από το παρόν του; - μόνο μέχρι του σημείου να πιστέψουμε ότι η παρούσα ζωή του είναι αυτή που δικαίως θα έπρεπε να είναι, για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες της προηγούμενης ζωής. Βεβαίως, - με την εξαίρεση των προφητών και των μεγάλων Αντέπτ – εμείς σαν κοινοί θνητοί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιές ήταν αυτές οι αμαρτίες. Επειδή μας λείπουν τα δεδομένα, μας είναι αδύνατο ακόμα και να προσδιορίσουμε πώς έζησε ως νέος ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Ούτε και μπορούμε, για παρόμοιους λόγους, να καταλήξουμε σε τελικά συμπεράσματα μόνο και μόνο από ό,τι βλέπουμε στη ζωή ενός ανθρώπου, για το ποιά μπορεί να ήταν η περασμένη ζωή του.
Ανταποδοτικό Κάρμα
Το Κάρμα δεν μπορεί να προσδιοριστεί τόσο αυστηρά στις συνέπειες ώστε να φαίνεται ότι κάθε ατομικό περιβάλλον και οι ιδιαίτερες συνθήκες της ζωής στις οποίες βρίσκεται κάποιος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ανταποδοτικό Κάρμα που το άτομο προκάλεσε σε μια προηγούμενη ζωή. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι κάθε άτομο υπόκειται στον γενικό νόμο που διέπει όλο το σώμα στο οποίο ανήκει και εδώ ανακαλύπτουμε το ευρύτερο πεδίο του Καρμικού νόμου… Το σύνολο του ατομικού Κάρμα γίνεται Κάρμα του έθνους στο οποίο ανήκουν αυτά τα άτομα, και περαιτέρω, το συνολικό άθροισμα του Εθνικού Κάρμα είναι Κάρμα όλου του Κόσμου. Οι συμφορές …. δεν αφορούν αποκλειστικά στο άτομο ή ακόμα και στο Έθνος, είναι λίγο- πολύ παγκόσμιες. Και επειδή ακριβώς ευρέως αφορά στην ανθρώπινη αλληλεξάρτηση, ο νόμος του Κάρμα είναι θεμιτός και ίσος προς όλους.
Δεν θα μπορούσε το Κάρμα να επαναδιευθετήσει την ισορροπία της δύναμης στην παγκόσμια ζωή και πρόοδο, εκτός εάν είχε μια ευρεία και γενική γραμμή δράσης. Πιστεύεται ως αλήθεια από τους Θεόσοφους, ότι η αλληλεξάρτηση της ανθρωπότητας είναι η αιτία αυτού που ονομάζεται Διανεμητικό Κάρμα, του μοναδικού νόμου που έχει να προτείνει τη λύση στο μεγάλο ζήτημα της συλλογικής δυστυχίας και της απαλλαγής απ’ αυτήν. Επιπλέον, είναι απόκρυφος νόμος το ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να υψωθεί πάνω από τις ατομικές του αδυναμίες, χωρίς να ανυψώσει έστω και λίγο το συνολικό σώμα του οποίου αποτελεί αναπόσπαστο μέρος. Παρόμοια, κανείς δεν μπορεί να αμαρτήσει ούτε και να υποστεί τις συνέπειες της αμαρτίας μόνος του. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει «χωριστικότητα». Η εγγύτερη προσέγγιση σε αυτή την εγωιστική κατάσταση, που επιτρέπουν οι νόμοι της ζωής, βρίσκεται στην πρόθεση ή στο κίνητρο. Μόνο όταν κάθε άτομο συμβάλλει στο γενικό καλό στο μέτρο των δυνατοτήτων του σε χρήματα, εργασία και εξευγενισμένες σκέψεις, τότε, και μόνο τότε, θα επιτευχθεί η ισορροπία στο Εθνικό Κάρμα.
Το άτομο δεν μπορεί να διαχωρίσει τον εαυτό του από τη φυλή, ούτε η φυλή από το άτομο. Ο νόμος του Κάρμα ισχύει εξίσου σε όλους, αν και δεν είναι όλοι εξίσου εξελιγμένοι. Βοηθώντας την εξέλιξη των άλλων, ο Θεόσοφος πιστεύει ότι όχι μόνο τους βοηθάει να εκπληρώσουν το Κάρμα τους, αλλά ότι, κυριολεκτικά, εκπληρώνει και το δικό του. Την εξέλιξη, ακριβώς, της ανθρωπότητας, της οποίας αποτελούν και ο ίδιος και οι άλλοι αναπόσπαστο μέρος, θέτει πάντα σαν σκοπό του και ξέρει ότι κάθε αποτυχία εκ μέρους του στο να ανταποκριθεί στο ύψιστο εντός του, καθυστερεί όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και όλους στην προοδευτική πορεία τους. Με τις πράξεις του, μπορεί να δυσκολέψει ή να διευκολύνει την ανθρωπότητα να φτάσει στο επόμενο υψηλότερο επίπεδο της ύπαρξης.
Και τώρα, σας συμβουλεύω να συγκρίνετε τις Θεοσοφικές μας απόψεις πάνω στο Κάρμα και στον νόμο της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης και να πείτε αν δεν είναι και οι δύο πιο φιλοσοφικοί και δίκαιοι από το σκληρό εκείνο και ανόητο δόγμα που κάνει τον «Θεό» έναν παράλογο δαίμονα. Το αξίωμα, δηλαδή, πως «μόνο οι εκλεκτοί» θα σωθούν, ενώ οι υπόλοιποι θα είναι καταδικασμένοι στο πυρ το εξώτερο!
Οι παρούσες ζωές μας και συνθήκες είναι το άμεσο αποτέλεσμα των ίδιων των πράξεών μας και των σκέψεων που κάναμε στο παρελθόν… Εάν οι παρούσες ζωές μας εξαρτώνται από την εξέλιξη συγκεκριμένων αρχών που έχουν αναπτυχθεί από τα σπέρματα που άφησε μια προηγούμενη ύπαρξη, ο νόμος ισχύει πράγματι σε ό,τι αφορά το μέλλον. Εάν μια φορά συλλάβετε την ιδέα ότι η παγκόσμια αιτιότητα δεν είναι απλώς και μόνο παρούσα, αλλά παρελθούσα, παρούσα και μελλοντική, τότε κάθε πράξη στο παρόν επίπεδό μας εμπίπτει φυσικά και εύκολα στην αληθινή της θέση και θεωρείται στην αληθινή σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους. Κάθε μικρόψυχη και ιδιοτελής πράξη μας φέρνει οπισθοδρόμηση και όχι πρόοδο, ενώ κάθε ευγενής σκέψη και κάθε ανιδιοτελής πράξη είναι ένα σκαλοπάτι προς ανώτερα και ενδοξότερα επίπεδα ύπαρξης. Εάν αυτή η ζωή ήταν το άπαν, τότε υπό πολλές έννοιες θα ήταν πράγματι φτωχή και μίζερη. Εάν, όμως, τη θεωρήσουμε σαν προετοιμασία για την επόμενη σφαίρα της ύπαρξης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν χρυσή πύλη μέσα από την οποία μπορούμε να περάσουμε, όχι εγωιστικά και μόνοι, αλλά με τη συντροφιά των συνανθρώπων μας στα παλάτια του επέκεινα.
Μόλις αφομοιώσετε όλες τις λεπτομέρειες, θα δείτε ότι με τη λογική, τη σταθερότητα, τη βαθιά φιλοσοφία, το θείο έλεος και τη δικαιοσύνη, αυτή η διδασκαλία της Μετενσάρκωσης δεν έχει το όμοιό της πάνω στη γη. Είναι πίστη σε μια διαρκή πρόοδο για κάθε ενσαρκωμένο Εγώ ή θεία ψυχή σε μια εξέλιξη από έξω προς τα έσω, από το υλικό προς το Πνευματικό, που στο τέλος κάθε σταδίου φτάνει στην απόλυτη ενότητα με τη θεία Αρχή. Από δύναμη σε δύναμη, από την ομορφιά και την τελειότητα ενός επιπέδου στη μεγαλύτερη ομορφιά και τελειότητα ενός άλλου, με νέες δόξες, με καινούρια γνώση και δύναμη σε κάθε κύκλο, αυτό είναι το πεπρωμένο του κάθε Εγώ, που γίνεται, έτσι, ο δικός του Σωτήρας σε κάθε κόσμο και ενσάρκωση. Με άλλα λόγια, μπορεί να επιστρέψει στην αρχική κατάσταση της ομοιογένειας της αρχέγονης ουσίας μόνο μέσα από την επαύξηση των καρπών του Κάρμα, που είναι το μόνο που μπορεί να δημιουργήσει μια απόλυτη συνειδητή θεότητα, που απέχει μόλις μια βαθμίδα από το απόλυτο ΟΛΟ.
Πηγές Βιβλιογραφίας
« Το Κλειδί της Θεοσοφίας»,201
«Η Μυστική Διδασκαλία» Ι, 637-8
«Η Μυστική Διδασκαλία» Ι, 641-3
«Το Κλειδί της Θεοσοφίας», 205-6
«Η Μυστική Διδασκαλία» Ι, 643-4
«Η Μυστική Διδασκαλία» ΙΙ, 302-6
«Το Κλειδί της Θεοσοφίας», 154-5
«Άρθρα Ι της Ε.Π.Μπ.», 130,138,140-1,147-8,154,161-3,198-203,205,215,236-7,246.
«Το Κλειδί της Θεοσοφίας», 154-5
«Άρθρα Ι της Ε. Π. Μπ.», 130
Επιλέξτε κατηγορία
Ε.Π Μπλαβάτσκυ
Βιογραφία
Άρθρα
Βιβλία
Ουίλιαμ Τζάτζ
Βιογραφία
Άρθρα
Βιβλία
Ρόμπερτ Κρόσμπυ
Βιογραφία
Άρθρα
Βιβλία
Τζέφρυ Φάρδινγκ
Βιογραφία
Άρθρα
Βιβλία
Διάφορα
Θεοσοφία
Το Θεοσοφικό Κίνημα
Διδάσκαλοι της Σοφίας
Θεοσοφική Διδασκαλία
Κάρμα και Μετενσάρκωση
Αυτογνωσία & Διαλογισμός
Για τον θάνατο
Ψυχικά Φαινόμενα
Σχετικά με την Ε.Π.Μ.
Βιβλία & εργασίες online
Newsletters
Αν σας άρεσε το άρθρο κάντε ένα like, κοινοποιήστε το στους φίλους σας και μοιραστείτε μαζί τους την γνώση
Πηγή
