Αλαζονία-Πνευματική υπερηφάνεια

Πρώτα, βρισκόμαστε στο επίπεδο του χαρακτήρα, συνοδευόμενο από τον πόνο, τον αρνητισμό, βουτηγμένοι σ’ έναν εγωιστικό τρόπο ζωής.
Κατόπιν, μαθαίνουμε πως υπάρχει ένα επίπεδο που θα μπορούσαμε να μην πονάμε, και προσπαθούμε να μάθουμε γι’ αυτό, ώστε να το γνωρίσουμε.
Φτάνουμε να πιστέψουμε πως υπάρχει, και να ψάξουμε μέσα μας…..

Αυτό όμως σημαίνει, και την έναρξη για μας, μιας ζωής που θα μας τοποθετήσει μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

Η πορεία στη συνέχεια είναι η αντικατάσταση. Προσπαθούμε, στη θέση του πόνου και της απαισιοδοξίας, να ζούμε στο θετικό, το οποίο μας κάνει να διαπιστώνουμε στην πορεία, πως δεν πονάμε πια……. Τουλάχιστον στην αρχή, όπως πονούσαμε.

Κι ενώ κλιμακωτά αλλάζουμε με το πέρασμα του χρόνου, των εμπειριών, και τη δική μας αντιμετώπιση στα πράγματα για μας και τη ζωή μας, (επειδή αλλάζουμε οι ίδιοι), διαπιστώνουμε πως οι επιθυμίες μας τελικά, ήταν και η αιτία όλου μας του πόνου.

Για την ακρίβεια, οι υλικές επιθυμίες μας. Κι αυτό γιατί «η επιθυμία», είναι μία πολύ όμορφη δύναμη. Αυτή μας κινεί……. Στη συνέχεια, η επιθυμία μας για την εξέλιξη, είναι και αυτή που θα μας κάνει τελικά να πάρουμε δύναμη και να προχωρήσουμε, ακόμα πιο πέρα. Οι επιθυμίες μας έκτοτε, γίνονται πνευματικές.

Όμως ο εγωισμός, ενώ παραμένει, δεν γίνεται αντιληπτός. Κι αυτό γιατί ενώ έχει μετατραπεί σε υπερηφάνεια, και πνευματική αλαζονεία, είναι τόσο δυσδιάκριτος, που δεν αντιλαμβανόμαστε την παραπλάνηση, γιατί νιώθουμε πως είμαστε, ζούμε ήδη στο επίπεδο της Ψυχής.

Τα πράγματα δεν σταματούν εδώ. Ακόμα και το επίπεδο της Ψυχής, δεν είναι παρά ένα στάδιο το οποίο πρέπει να υπερβούμε. Γιατί τότε μόνο θα αντιμετωπιστεί ο εγωισμός μας, ο οποίος έχει τις ρίζες του στο Εγώ. (με έψιλον κεφαλαίο). Αυτό, αφορά την Ατομικότητα, η οποία βρίσκεται πάνω από την Ψυχή. Άρα στο επίπεδο της Ψυχής, δεν μπορεί να νικηθεί ο εγωισμός, γιατί αφορά το άλλο άκρο της δύναμης του Εγώ.

Μόνο στο επίπεδο του Εγώ αντιμετωπίζεται. Γιατί μόνο εκεί, μπορούμε να αντιληφθούμε, πως ο κάθε ένας βρίσκεται απλά σε ένα επίπεδο, το οποίο αποτελεί μία μεγάλη λεωφόρο που καταλήγει για όλους μας, σε έναν και μοναδικό προορισμό. Και δεν έχουμε καμιά διαφορά από όλους τους άλλους, επειδή είμαστε απλά κάποια βήματα πιο πέρα από κάποιους, ή από τους πολλούς…….

Με την Ψυχή, αναγνωρίζεται η Αγάπη, όμως με την Ατομικότητα, είναι που μας γίνεται αντιληπτή η Θέληση. Και μόνο με αυτήν τελικά, «νικάμε» το τελευταίο κάστρο των χιλιάδων «μικρών εγώ» που δημιουργήσαμε στους αιώνες, με μοναδικό σκοπό, να προστατέψουμε το σώμα μας, που κάποτε νομίζαμε πως είμαστε οι ίδιοι…..

Αυτό το κάστρο, είναι η «αλαζονεία», και η «πνευματική υπερηφάνεια»!
Όμως, αυτό που πραγματικά είμαστε, είναι καθαρή συνειδητότητα. Ή καλύτερα, «σπινθήρες», από την ίδια τη φωτιά του Θεού.

Άρα μέσω του χαρακτήρα (που αφορά το σώμα), τιθέμεθα να υπερβούμε τον εαυτό μας για να πάμε στην Ψυχή, ώστε να υπερβούμε κατόπιν και αυτήν, για να φτάσουμε στην Ατομικότητα.

Η προσωπικότητα σχετίζεται με την Άγνοια, η Ψυχή με την Αγάπη, και η Ατομικότητα με την Ελευθερία. Όμως σε όλα αυτά, μας γίνεται λιθαράκι λιθαράκι «φανερή» η Γνώση, η Νόηση, ή αλλιώς το Σχέδιο του Θεού, ανάλογα το στάδιο το οποίο διανύουμε……

Και το ταξίδι μας συνεχίζεται…….

Νίκη Σλαύκου




Αν σας άρεσε το άρθρο κάντε ένα like, κοινοποιήστε το στους φίλους σας και μοιραστείτε μαζί τους την γνώση

Πηγή