Θα είναι βρόμικο και δυσάρεστο; Μα είναι ήδη και μπορούμε να το κάνουμε ακόμα περισσότερο. Θα είναι αποκαλυπτικά υπέροχο; Είναι ήδη και μπορούμε να το κάνουμε ακόμα περισσότερο αν το επιλέξουμε. Η ουσία δεν είναι αν θα πάμε προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Βρισκόμαστε στη φάση της εξέλιξης μας, που τα πράγματα οδεύουν και προς τις δυο κατευθύνσεις, με μεγάλες ταχύτητες. Αυτή είναι μια τεράστια πρόκληση για τον προγραμματισμένο, γραμμικό νου, ο οποίος δεν κατανοεί και βρίσκει την όλη ιδέα εντελώς εξωφρενική. Ως συνέπεια, προσπαθεί να επιβάλει την άποψη «είτε προς τη μια (καταστροφή) είτε προς την άλλη πλευρά (αναγέννηση)», για να δικαιώσει και να επικυρώσει την ύπαρξή του, με κάθε τίμημα.
Είναι φυσικά χαμένη μάχη, αλλά οι αντιπρόσωποι του προγραμματισμένου νου δεν το γνωρίζουν αυτό, ούτε θέλουν να εγκαταλείψουν τη μονόπλευρη θέασή τους. Επί του παρόντος, οι μεγαλύτερες μάχες διεξάγονται για να αποδείξουν οι δυο πλευρές την ορθότητα και την πραγματικότητα της δικής τους θέασης, ενισχύοντας αμφότερες την πολικότητα που υποστηρίζουν.
Και όμως, η ισορροπία είναι αναπόφευκτη. Όταν η κάθε πολικότητα πιέζεται στα όριά της, η άλλη πολικότητα ενισχύεται ανάλογα. Σε πλήρη κύκλο συγκρούονται και συγχωνεύονται, δημιουργώντας κάτι εντελώς καινούργιο, το οποίο αναδύεται από την ένωση, αλλά παραμένει άγνωστο πριν από τη σύγκρουση - συγχώνευση. Η προσπάθεια αποφυγής της σύγκρουσης ενισχύει το μέγεθος και την έντασή της και επιπλέον καθυστερείται η ένωση που είναι αναπόφευκτη αλλά και το ζητούμενο.
Όλο και περισσότερο αυτή η μάχη του δυαδισμού αναδύεται και γίνεται αντιληπτή στην επιφάνεια, αφού αυτή είναι η εποχή της αποκάλυψης. Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε εποχή όπου η αλήθεια δεν μπορούσε να κρυφτεί. Τώρα οι πραγματικές προθέσεις, τα πραγματικά συναισθήματα, οι πραγματικές πεποιθήσεις, στόχοι, σκοποί, όλα ξεσκεπάζονται ή ομολογούνται. Η διαφάνεια είναι αναπόφευκτη και δεν αποτρέπεται.
Ω ναι, μην έχεις καμιά αμφιβολία, ζούμε συναρπαστικές στιγμές, παρόλο που πολλοί δεν κατανοούν την πραγματική έννοια του «συναρπαστικού», η οποία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που μπορεί να ευνοείς, να εγκρίνεις, να εύχεσαι ή θα ήθελες. Περισσότερο έχει να κάνει με την πρόθεσή σου να καλωσορίζεις το αναπάντεχο, ό,τι κι αν αυτό περιλαμβάνει, όπως κι αν φαίνεται.
Το βασικό στοιχείο της επίτευξης της ισορροπίας είναι η ευθύνη, μια έννοια που ο εκπαιδευμένος, γραμμικός, παράλογος νους αδυνατεί να συλλάβει. Αποτελεί επομένως (καθώς η πλειονότητα βρίσκεται ακόμα παγιδευμένη στον περιοριστικό προγραμματισμό της κατώτερης διάνοιας) λογική και φυσική συνέπεια ότι βιώνουμε και θα βιώσουμε όλες τις εκφράσεις/εκφάνσεις της ανευθυνότητας, σε όλο της το «μεγαλείο» και τη «μεγαλοπρέπεια», σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, με σκοπό να μάθουμε και να επιλέξουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε και τι κόσμο θέλουμε να δημιουργήσουμε.
Η παγίδα είναι η μονόπλευρη κριτική, η κατηγορία και η ενοχοποίηση, που δεν μπορούν να αποφευχθούν όσο βασιζόμαστε στον προγραμματισμένο νου για απαντήσεις, τις οποίες απλά δεν διαθέτει. Η επιμονή να ψάχνουμε, αλλά και να αντιλαμβανόμαστε εξωτερικά, με την ιδέα του διχασμού βαθιά ριζωμένη στη δομή του προγραμματισμού μας, μάς κάνει να παραμένουμε αδαείς και περιορισμένοι σε εικονικές πραγματικότητες, που ονομάζουμε «αλήθεια». Στον ίδιο προγραμματισμό, η παγίδα της «αγάπης για όλους και για όλα, της συγχώρεσης όλων, της πλήρους αποδοχής των πάντων, της ελπίδας, των ευσεβών πόθων, με αποκορύφωμα τη «λύτρωση από αυτήν την κατώτερη διάσταση» είναι εξίσου αναπόφευκτη. Μια πιο ελκυστική θέαση για τους «πνευματικούς αναζητητές», αλλά εξίσου περιοριστική (=αναληθής).
Τα κύρια εργαλεία για την έξοδο από το μάτριξ (=προγραμματισμό του νου) είναι η παρατηρητικότητα και η αμφισβήτηση των ιδεών περί αλήθειας – έννοιες εντελώς ξένες για τον ίδιο νου και τον τρόπο αντίληψης και λειτουργίας του.
Το να βγούμε από την περιοριστική αντίληψη και τις έννοιες χώρου-χρόνου, αποτελεί πράξη θάρρους, επιμονής και θέλησης να μετακινηθούμε. Είναι έργο του δημιουργικού νου, ο οποίος έχει εσκεμμένα απορριφθεί και υποτιμηθεί. Χωρίς αυτόν όμως, παραμένουμε χαμένοι, αποπροσανατολισμένοι και πεισματικά κολλημένοι στο όνειρο που ονομάζουμε «πραγματική ζωή».
Όμως, η ισορροπία είναι αναπόφευκτη. Για όλους όσοι θέλουν να παραμένουν κολλημένοι στον οικείο προγραμματισμό του νου τους, ακόμα κι αν αλλάξουν τις συνήθειές τους, τις επιφαμειακές πραλτικές και τους εξωτερικούς στόχους τους, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ζόρικη και ανώμαλη η διαδρομή. Γι’ αυτούς που είναι πρόθυμοι να ξεριζώσουν τον προγραμματισμό και τους περιοριστικούς τρόπους λειτουργίας τους, θα είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι, με αποκαλυπτικά γεγονότα που θα βοηθήσουν την υπευθυνότητα, ενόσω τολμούν να μετατοπίζονται συνεχώς και ολοκληρωτικά προς μια νέα, αναγεννησιακή κατάσταση ύπαρξης.
Αυτό που είναι πιο εμφανές αυτή τη στιγμή και επικρατέστερο είναι η ανάγκη να διατηρήσουν οι άνθρωποι και να εμπιστεύονται αυτά που ήδη γνωρίζουν, παρά να ρισκάρουν να αμφισβητήσουν, να γκρεμίσουν ολοκληρωτικά το γνώριμο οικοδόμημα, με σκοπό να δημιουργήσουν ξανά τον εαυτό τους, μαθαίνοντας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και τελικά απελευθερώνοντας τον εαυτό τους από τα πεδία της πλάνης.
Το ουσιαστικό και μοναδικό δίλλημα παρουσιάζεται στην καθημερινή ζωή ξανά και ξανά, κάθε λεπτό μέχρι ο καθένας να επιλέξει να αναλάβει τη δική του ευθύνη πρακτικά (όχι θεωρητικά), με αφοσίωση και επιμονή. Η ταπεινότητα σε κάθε βήμα ανέλιξης καθώς και η συμπόνια για την άγνοια που υπάρχει ακόμα μέσα μας και γύρω μας είναι ανακγαίες λειτουργίες που στηρίζουν την πορεία μας.
Αν σας άρεσε το άρθρο κάντε ένα like, κοινοποιήστε το στους φίλους σας και μοιραστείτε μαζί τους την γνώση
Πηγή
